เมื่อวันที่ชีวิต....

ขึ้นชื่อเรื่องมาก็ทะแม่งๆแล้วใช่มั้ยล่ะ
ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะลงเรื่องงานกาชาดอยู่หรอกนะ
แต่ถ้ายังไม่สามารถตัดสินใจกับ “จุดเปลี่ยน”ของชีวิตในตอนนี้ได้
เขียนไปก็คงไม่สนุกหรอก...(ฮาแตกมาทุกอัน จะจริงจังสักเรื่องคงไม่เป็นไรมั้ง)

ก่อนหน้านี้ เคยเห็นพี่ชายตัวเองซึมเศร้า กินไม่ได้นอนไม่หลับ
อาการปางตายคล้ายๆคนอกหัก
แต่ไม่ใช่ว่ะ....มันคือ “อาการเบื่องาน”
ซึ่งตอนนี้ก็ได้ประสบขึ้นกับข้าพเจ้าแล้ว

ตอนนี้ก็ทำงานเป็นล่ามโรงงานอยู่นิสสัน(รถที่ขายดีที่สุดในเมืองไทย?)
ก็รู้ว่างานนี้มันยาก แต่ก็ยังหวังว่าเมื่อเวลาผ่านไป มันก็คงดีขึ้น เก่งขึ้นเอง
เฝ้าหลอกตัวเองมาอยู่ทุกวัน ทู่ซี้แปลมันไปทุกวัน
รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง ก็แปลไปให้มันจบๆ
วันไหนแปลได้ ก็แฮปปี้ วันไหนแปลเน่าแม่งก็เศร้า
วนไปวนมาเป็นวงจรอุบาทว์ จนกระทั่ง 1 ปี

กูก็ลืมไป ว่าความรู้มันไม่ใช่ต้นไม้
ไม่พรวนดิน ไม่รดน้ำ มันก็ไม่โต

1 ปีผ่านไป แต่ทำไมมันไม่เปลี่ยนแปลง(วะ)
กูก็ยังไม่เห็นว่าตัวเองจะหลุดจากวงจรอุบาทว์นี้ได้เลย
ไอปีแรก ก็ยังพอดูหน่อมแหน้มๆ “เด็กใหม่” ช่วยค้ำคอไว้
แต่มา ณ วันนี้ ก็ยังใหม่อยู่นะ แต่หน้าอะ “เก่า” แล้ว
ไอที่ใหม่อะ มันคือความรู้เหมือนที่เพิ่งเข้ามาตอนใหม่ๆน่ะ
ที่มันดูไม่มีพัฒนาการอะไรขึ้นเลย ยังสดๆซิงๆเลย
แล้วไง... ก็ “กดดัน” สิคะ

และก็ไอความกดดันนี่แหละ ที่มันทำให้วันนี้เรามีสภาพเหมือนพี่ชายในวันนั้น
พอเกิดความกดดัน ทำไม่ได้ ละอายใจ หน้าไม่ใหม่ บลาๆๆๆ
มันก็เลยเกิดปะทุออกมาเป็น “อาการเบื่องาน” ที่กล่าวไปในข้างต้น
อาการนี้ จะคล้ายกับอาการคนอกหัก
แต่ ใช้เวลาในการฟื้นฟูเร็วกว่า ตามระยะเวลาที่หางานใหม่ได้
หาได้ไว ก็หายไว หาได้ช้า ก็นั่งเซ็งมันไปอยู่อย่างนั้นแหละ
แต่ในเคสของกูเนี่ย เซ็งจนเลิกเซ็ง แล้วก็กลับมาเซ็งใหม่ อยู่อย่างเนี้ย

เซ็งมากถึงขนาดที่ว่า กูยอมลาออกแบบไม่ต้องรองานใหม่อะ
แต่ถึงจะบ่นสักเท่าไร นี่ก็ยังนั่งอยู่หน้าคอมฯเดิม โต๊ะเดิม บริษัทเดิม
แล้วกูก็มานั่งพิมพ์บ่นไอบริษัมเดิมๆนั่นลงในคอนพิวเตอร์บริษัทมันนั่นแหละ

เฮ้อ....
และเมื่อวันที่ชีวิต(กู) เดินเข้ามาถึงจุดเปลี่ยน(งาน)....
มันก็คิดหนักอยู่เหมือนกัน (ถึงจะชอบไร้สาระก็เถอะ)
ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี....
ออกแม่งเลย หรือ ทนอยู่ไปก่อน
แต่ไม่ว่าจะทางไหน ตอนนี้คงยังเลือกไม่ได้

แต่สิ่งที่กูเลือกได้ในวันนี้ ก็คือ เลือกเสื้อผ้าไปเที่ยวสงกรานต์ไงล่าาาาาาาาาาาาาาาาา
5555555555+
ก็เอาเป็นว่า ไปเที่ยวก่อน แล้วค่อยกลับมาคิดต่อละกัน

Songkran Festival, I’m COMING………