Here I Go (drunk) Again!!

ทำไมกูช่างใจง่ายขนาดนี้หนออออออออ....

ตื่นเช้าชึ้นมาในเช้าวันอาทิตย์ที่(คิดว่าจะ)เรียบง่าย
วันอาทิตย์ที่ไม่ได้ตื่นสายมานานแสนนาน
จัดการปัดกวาดเช็ดถูห้องอันแสนน่ารัก ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามา
จะมีวันสบายๆยังงี้อีกมั้ย

หลังจากนั้น ตอนบ่ายก็ออกไปสอนหนังสือตามปกติ
สอนเสร็จ ก็นัดกินข้าวกับกอก๊อ(ภาษาจีน แปลว่าพี่ชาย)
ด้วยความตระกละ มีข้าวให้กินดีๆ ไม่แดก
ดันไปแดกพิซซ่า โปรโมชั่น 1 ถาดฟรีอีก 1 ถาด
ได้ข่าวว่า ไปกัน 2 คน แม่งสั่งยังกะมาเป็นกลุ่มซะงั้น
ใครจะแดกหมดละ ก็ห่อกลับบ้านไปอีกถาดกว่า
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่ากระแดะ


ระหว่างที่กินกันอยู่ ก็มีเหตุเกิด ให้มีปัจจัยตามมา
“โทรศัพท์” นั่นเอง
ถ้าเป็นโทรศัพท์ธรรมดาๆ ก็คงไม่มีเหตุแรงพอ
แต่ดันเป็นโทรศัพท์จากรุ่นพี่ซียูแบนด์เจ้าเก่า แรงพอรึยัง
เพียงได้คุยเท่านั้นแหละ...เป็นเรื่อง

เรื่องมีอยู่ว่า.....
พี่เก่ง : จินนี่ ไปงานแต่งงานพี่ไกรกันมั้ย
จินนี่ : หูย พี่ หนูเจอพี่เค้าแค่ครั้งเดียวเอง ถ้าไปจะไม่เหวอหรอ
พี่เก่ง : ไม่เหวอหรอก แบนด์ไปเล่น
จินนี่ : โอเคค่ะพี่ เจอกันที่ไหน ว่ามา

และแล้ว กูก็มาโผล่อยู่ที่สยามพร้อมชุดสีชมพู(เพิ่งวิ่งหาซื้อเมื่อกี้ พร้อมต่อราคา)
มาเจอพี่เก่ง พี่กาง และพี่เจ เมื่อสมาชิกครบแล้ว ก็ออกเดินทาง
จุดหมายก็คือ งานแต่งงานพี่ไกร อ.บ้านแพ้ว จ.สมุทรสาคร

อะโธ่ แค่สมุทรสาคร นึกว่าจะไปยาก...เออ แม่งยากจริงๆว่ะ
ระหว่างทางก็โทรถามทางกันไปตลอด ไอน้องแบนด์ตัวดีมันก็จำชื่อสถานที่แม่นเหลือเกิน
“โรงเรียนวิทยา ธรรมๆ อะไรสักอย่างอะพี่” กูอยากจะรู้ซิว่า มันมีสักกี่โรงเรียนที่จะไม่มีไอสองคำนี้วะ
ได้ข่าวว่าชื่อโรงเรียนที่ต่างจังหวัด มันก็ฮิตกันไม่กี่คำนี่แหละ
และที่มันบอกมา แม่งมีครบทุกอันเลยครับ
พวกกูก็ควาญหาโรงเรียนกันไปสิ

เค้าบอกว่า เจอสะพาน ให้เลี้ยวซ้ายเลย แต่ไม่ได้บอกว่า ก่อนขึ้นหรือหลังขึ้น
พวกพี่ก็เต็มที่เลย ลงสะพานปุ๊ป ชิดซ้าย แล้วเข้าซอยปั๊ป
ขับไปสักครู่ มันดูไม่มีจุดหมายเลยว่ะ จนกระทั่งเราได้เจอคำใบ้แรก
ในบรรดาป้ายวัด ป้ายโรงเรียนต่างๆ พี่เจก็ตาดีเห็นป้ายอะไรแวบๆ เหมือนจะเป็นป้ายงาน
เป็นป้ายกระดาษแข็งสีขาว พ่นด้วยตัวอักษรสีแดงว่า
งานมงคลสมรส ขวัญ หัวใจ และก็ชื่อเจ้าบ่าว ขึ้นต้นด้วย ก
ทุกคนก็ตื่นเต้นดีใจ ยังกะเจอทอง และต่างก็เหมากันเอาเองว่า แฟนพี่ไกรชื่อขวัญ
ทั้งที่จริงๆแล้วไม่มีใครจำได้ซักคน
แต่ก็ไม่มีทางเลือก ก็ลองขับตามป้าย(เยินๆ)นั้นไป

ขับไปขับมา มันก็ยังดูไม่มีทีท่าว่าจะถึง
ทางก็เริ่มเปลี่ยว ไฟก็มืดสนิท ถนนก็เริ่มเป็นลูกรังมากขึ้น
สุดท้ายทุกคนก็ตัดสินใจ ย้อนกลับไปดูป้ายอันนั้นใหม่ เพื่อความมั่นใจอีกที
แต่ปรากฏว่า...ระหว่างทางเราเจอคำใบ้บอกทางอันใหม่
มันก็เป็นป้ายหน้าตาเดียวกันกับป้ายแรกที่เจอน่ะแหละ
แต่คราวนี้ พวกพี่ๆเดินลงไปดูด้วยตัวเองพร้อมกับไฟฉายคู่ใจ(ที่นานๆกูจะเห็นมันมีประโยชน์สักที)
และแล้วก็หน้าตาตื่นวิ่งกลับมาขึ้นรถ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
“ชิบหาย มันไม่ใช่งานไกร แต่เป็นงานขวัญกะกุ้ง”
ไอป้ายนรกแม่งก็หลอกพวกกูมาตั้งนาน ก็อีรูปหัวใจน่ะแหละ โค้งๆเบี้ยวๆคล้ายกับไม้มลาย
พวกกูก็เลยเข้าใจผิดว่าเป็นชื่อ พี่ไกร ซะเต็มประดา
โธ่ กูเกือบจะได้ไปงานคนชื่อขวัญกะกุ้งแทนพี่ไกรซะและ

แล้วทำไงละครับ ก็รีบบึ่งรถกลับสิครับ 2 ทุ่มแล้ว ยังไม่เฉียดที่จัดงานเลย
พอออกมาถึงปากทาง ก็ฝากความหวังครั้งสุดท้ายไว้ที่แม่ค้าขายก๊วยเตี๋ยว
หวังว่าป้าแกจะช่วยชี้ทางสว่างให้กับพวกเราสักที

และด้วยการบอกทางครั้งสุดท้าย พวกเราก็พร้อมที่จะเชื่ออีกครั้ง
ยูเทิร์นรถกลับ แต่คราวนี้ เลี้ยวซ้ายก่อนขึ้นสะพาน
ป้าแกไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ....

และพวกเราก็มาถึงที่จัดงานโดยสวัสดิภาพ
แบนด์กำลังเล่นอยู่บนเวที แถมยังมีพี่โก้ มิสเตอร์แซกแมนมาร่วมแจมอีกด้วย
กูก็เลยได้พบปะน้องๆที่รักอีกครั้ง ถึงกูจะไม่ได้ขึ้นไปเล่นก็จริง แต่ก็ช่วยเป็นกำลังใจให้อยู่ข้างล่าง
เฮ้อ จะเป็นกำลังใจให้น้องตั้งเยอะขนาดนี้ เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย 555+

งานแต่งงานที่ต่างจังหวัด เลิกเร็วมากๆ
ไม่ทันไร เผลอแป๊ปเดียว เหลือโต๊ะพวกเราโต๊ะเดียวซะแล้ว
เจ้าบ่าวก็เริ่มกรึ่มๆได้ที่ แบนด์ก็กำลังเข้าเพลงมันส์ๆ
มีคนมาเต้นหน้าเวทีเต็มเลย แต่ เต้นลีลาศ นะ 555+
งานนี้ไม่ใช่แนวว่ะ เลยไม่ได้ไปร่วมแดนซ์ด้วย

ก็ไม่ได้ออกไปแดนซ์น่ะสิเนอะ ก็เลยเอาแต่นั่ง(ดื่ม)อย่างเดียว
แล้วก็หลับตลอดทาง รู้ตัวอีกที อ้าว อยู่หน้าหอแล้วนี่หว่า 55555

แล้วเป็นไงล่ะ เมื่อเช้าแปลห้องประชุมได้บัดซบสุดๆไปเลย
สงสัยเซลล์สมองถูกทำลายเยอะไปหน่อย

ไม่ได้และ ต้องเก็บตัวหน่อย
เดี๋ยวจะไม่มีแรงเหลือ...แต่ไม่ใช่สำหรับงานนะ
สำหรับงานกาชาดต่างหาก วิ้วๆๆๆๆๆๆ

Jinny Return!!