ถึงเวลาจะผ่านมานานหลายปีแล้วก็ตาม
แต่ปัญหาความไม่สงบที่ใต้ก็ยังเกิดความขัดแย้งขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ตอนที่จองตั๋วเครื่องบิน ยังคิดอยู่เลยว่า คิดถูกมั้ยวะเนี่ย?
แต่ก็เอาเหอะ ถ้าดวงมันถึงฆาตจริงๆ ก็คงไม่ได้มานั่งพิมพ์อยู่นี่หรอก
ก็อยู่ชดใช้กรรมกันต่อปาย....
ในเช้าตรู่วันที่ 29 ธันวาคม 2551 ออกเดินทางจากสนามบินสุวรรณภูมิไปยังสนามบินหาดใหญ่
ง่วงมากถึงมากที่สุด ไปนั่งหลับเอาที่สนามบิน ยังดีที่เกรงใจไม่ลงไปนอนปูเสื่อเลย
พอไปถึงที่สนามบินหาดใหญ่ ตกใจมาก!
ตกใจว่า...สนามบินเล็กมากถึงมากที่สุด
แต่ตกใจไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงมาม๊าเรียก
นั่นไง มาม๊ามารอรับแล้ว
บรรยากาศที่จังหวัดปัตตานี ค่อนข้างอึมครึม เพราะฝกตกเกือบตลอดทั้งวัน
ผ้าตาก 3-4 วันยังไม่แห้งเลย
แต่ข้อดีเพียงอย่างเดียวที่ฝนตกคือ...มันเปียก วางระเบิดไม่ได้ 555
ก็เลยทำให้ใจชื้นขึ้น พอๆกับอากาศที่ใต้เลย
"ไปแล้วไม่ได้เที่ยวนะ" มาม๊าขู่ไว้ตั้งแต่ก่อนไป แล้วก็เป็นตามนั้นจริงๆ
ก็ใครจะไปกล้าเที่ยวกันละ เหตุการณ์เป็นแบบนี้
สิ่งที่พอทำได้คือ แอบฉวยช่วงเวลาสั้นๆที่ฝนหยุดตก แอบ(โจร)ไปหาของอร่อยๆกินนอกบ้าน
ที่เหลือก็คือ กินกับนอน และก็ นอนกับกิน
เป็นการพักผ่อนที่แท้จริง ไม่มีงาน ไม่มีสอน และไม่มีเรื่องมากวนใจ เพราะมือถือไร้คลื่น
แต่อย่างน้อยก็ได้ไปลิ้มรสราดหน้าเจ้าดังแห่งปัตตานีมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ภูมิจายยยยย...
มีเรื่องน่าตกใจอีกอย่าง
คือ...สำหรับคนใต้อาจจะไม่แปลก แต่สำหรับคนกรุงเต้พอย่างเราๆเนี่ย หาดูไม่ได้ในกรุงเทพฯหรอกเนอะ
เรื่องมันมีอยู่ว่า...กินข้าวอยู่...หันไป...เจอแพะเดินมาว่ะ!
ตอนแรกมองผ่านๆก็นึกว่าหมา เอ๊ะ...ทำไมหมามีเขาหว่า?แปลกยังไง...ก็ถ้าเป็นที่กรุงเทพฯ เราก็คงเห็นหมาเดินไปมาตามถนนจนเป็นเรื่องปกติ
แต่กูขอยืนยันว่า ตั้งแต่กูเกิดมา 22 ปีเนี่ย ไม่เคยเห็นแพะเดินเล่นที่กรุงเทพฯเลย
เพิ่งจะเคยเห็นแพะขี้เรื้อนเดินตามถนนอย่างไร้เจ้าของก็คราวนี้แหละ
หรือกูตื่นเต้นไปคนเดียววะเนี่ย
4 วันผ่านไปเร็วเหมือนฉี่ไหล
ต้องกลับกรุงเทพฯไปเจอกับความวุ่นวายอีกแล้ว
แต่ก่อนกลับก็ได้แอบทำบุญเล็กๆกับซุ้มทหารที่ตั้งอยู่เพื่อรักษาความปลอดภัยบนถนน
อย่างน้อยก็ขอเป็นกำลังใจให้กับพี่ๆทหารทั้งหลายนะค้า
ยังเหลืออีก 3 วัน สำหรับวันหยุดปีใหม่
จะทำอะไรดีน้า....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น