วันนี้เป็นวันศุกร์ที่แอบมีเรื่องสุข(ใจ)เล็กๆเกิดขึ้น
ทำไมต้อง “แอบ” ล่ะ สุขจริงๆไม่ได้หรอ
ก็เพราะว่า เรื่องนี้สำหรับบางคนแล้ว อาจเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย
แต่สำหรับ คนที่ชื่อ “จินนี่” ที่คิดว่าตัวเองไม่มีใครอยู่ตลอดเวลาแล้ว เป็นเรื่องใหญ่มาก
วันศุกร์ที่ 27 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา15.06น.
มือถือดังขั้น นิ รูมเมท910ของเราโทรเข้ามา
นิ “จินนี่ ชั้นจบแล้วนะเว้ยยยยย”
ได้ฟังแค่นี้แหละ ก็รู้สึกดีใจไปกับนิด้วยยังกะเราจบเอง (ถึงมันจะนานมาแล้วก็เหอะ)
วันนี้ นิสอบไฟนอลตัวสุดท้าย เสร็จตอน15.00น.
นิโทรหาจินนี่ตอน15.06น. แค่ 6 นาทีที่ผ่านมา จินนี่ก็ได้เป็นตั้งหนึ่งในคนที่นินึกถึงและโทรบอก
รู้สึกดีมากจริงๆ....
จินนี่มักจะคิดว่าตัวเองไม่มีใคร ไม่มีใครแคร์ อยู่ตลอดเวลา
คงเป็นเพราะอยู่หอมาตั้งแต่เด็ก ชีวิตเลยมักจะอยู่กับตัวเองเป็นส่วนใหญ่
ไม่ได้กลับบ้าน กินข้าวพร้อมครอบครัวทุกวัน
เลยทำให้เคยชินกับการอยู่คนเดียว
แต่ถึงกระนั้น สิ่งหนึ่งที่จินนี่ภูมิใจในตัวเองมากก็คือ เพื่อนเยอะ
ไม่ว่าใครหน้าไหน กูก็เป็นเพื่อนได้แม่งกะทุกคน เพื่อนของเพื่อน เพื่อนของพี่ ของแฟนเพื่อน...
แต่ไม่ว่าจะมีเพื่อนเยอะยังไง สุดท้ายแล้ว ก็ชีวิตใครชีวิตมันอยู่ดี
และความซวยมันก็ตกที่กูอีกและ ก็เพราะชีวิตกูมันดันไปแขวนไว้ที่คนอื่นหมดเลย
พอมีคนนึกถึงก็ดีใจ คนลืมก็เศร้า มันก็ขึ้นๆลงๆอยู่ยังเงี้ย
ดังนั้น แค่คนอื่นหรือใครก็ตามที่นึกถึงเรา ไม่ว่าจะด้วยโอกาสใด เวลาไหนก็ตาม
โทรมาตอนเศร้า โทรมาตอนเมา โทรมาจากตปท. โทรมาจิกกัด
แค่นี้ มันก็ทำให้จินนี่รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว เพราะนั่นแสดงว่า ยังมีคนนึกถึงเรา
และนี่ก็เป็นข้อพิสูจน์เล็กๆ ว่ายังมีคนนึกถึงกูอยู่บ้าง ถึงแม้จะน้อยนิดก็เถอะ
แต่มันก็เพียงพอที่ทำให้วันนี้ มีเรื่องอมยิ้มเล็กๆ เก็บไว้ภูมิใจกับตัวเองแล้วล่ะ
ขอบคุณสำหรับคนที่ยังนึกถึงกัน
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
I think of you naaaaa
ตอบลบ