No one can help you…But YOU!!

เอ่อ...นี่ไม่ใช่เพลงใหม่เอามาแข่งกับWonder Girlsอะไรหรอกนะ
ความหมายตรงตามตัวนั่นแหละ

อะ ว่าแล้วก็เข้าเรื่อง...

ไม่นานมานี้ ได้เกิดเหตุการณ์บางอย่าง ที่ทำให้รู้ซึ้งถึงคำว่า “ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน”
อันที่จริงแล้ว ก็ได้ยินคำพูดนี้มานานแล้วล่ะ
แต่ไม่เคยคิดว่า พอต้องเจอกับตัวเองเข้าจริงๆ
มันก็แอบน่ากลัวอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว.....

ทำไมถึงน่ากลัวน่ะหรอ...?
ก็เพราะว่ามันไปขัดกับความเป็นจริงข้อหนึ่งอยู่น่ะสิ

ว่า...มนุษย์เราเป็น “สัตว์สังคม” ประเภทหนึ่ง
ที่ต้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันในการดำรงชีวิต
ไม่มีอะไรที่น่ากลัวมากไปกว่า “การต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว”สำหรับมนุษย์อีกแล้ว

แต่พอถึง ณ จุดหนึ่ง....ที่รู้ถึงสัจธรรมว่า
ยังไงสุดท้ายแล้ว เราทุกคนเกิดมาก็ต้องแยกจากกันในที่สุด ไม่ช้าก็เร็ว
เพราะฉะนั้น การที่ได้รู้ว่า“ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน”ซะแต่เนิ่นๆ
ก็ดูเป็นวิธีการที่เข้าท่าอยู่ไม่น้อย สำหรับการเตรียมใจที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ในสังคมอันวุ่นวายนี้
เพราะ “ไม่มีใครช่วยคุณได้ นอกจากตัวคุณเอง”

ฟังแล้วดูน่ากลัว...แต่มันเป็นความจริงที่เราทุกคนจะต้องเผชิญในไม่ช้านี้

แต่มันก็มีวิธีช่วยนะ
วิธีที่ยังพอทำให้มีกำลังใจจะสู้ต่อไปได้
นั่นก็คือ...การมีคนรู้ใจ
จะกิ๊ก จะแฟน จะผัวเมีย จะสามีภรรยา แม้แต่เพื่อนพี่น้อง อะไรก็ว่ากันไป

เห็นมะ แค่รู้ว่ามีคนเหล่านี้อยู่
ชีวิตก็ดูสดใส มีกำลังใจขึ้นเป็นกองเลย
ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร ก็รู้ว่าจะมีคนพวกนี้นี่แหละ ที่อยู่เคียงข้าง คอยช่วยเหลือ ไม่ทิ้งกัน
แต่...วิธีมันเป็นแค่มาตรการชั่วคราวเท่านั้น
อย่างที่เค้าชอบพูดกันในโรงงานอยู่บ่อยๆว่า “Temporary Countermeasure”

เพราะสุดท้าย จนแล้วจนรอดยังไง๊ยังไง
มันก็จะย้อนกลับไปสู่วงจรข้างบน “ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน”อยู่ดี

ดังนั้นแล้ว ทำไมเราไม่ลองใช้ “Permanent Countermeasure”กันซะตั้งแต่ตอนนี้เลยล่ะ
มาตรการถาวร...ที่จะทำให้เราหลุดพ้นจากวงจรอันนั้น

กูเองก็ยังอยากที่จะปิดหูปิดตา ดำเนินชีวิตต่อไปโดยไม่ต้องใส่ใจมันมากนัก
แต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเวลานั้นมาถึงจริงๆจะทำยังไง
และตอนนี้ยิ่งก็รู้แล้วว่า Temporary Countermeasure ใช้กับกูไม่ได้ผล
กูไม่มีทางเลือกแล้ว เหลือแค่เพียงหนทางเดียวเท่านั้น
คือ “พึ่งตัวเอง”

จะว่าโชคดีมั้ยนะ ที่วันนี้กูเริ่มรู้ตัวแล้ว
แต่ในความโชคดีนั้น มันก็แอบน่ากลัว
และไม่มั่นใจว่า...กูจะสามารถใช้ชีวิตโดยลำพังได้มั้ย

กูยอมรับว่า...ตอนนี้กูยังอ่อนแอเกินกว่าที่จะยอมรับความจริง
แต่สักวัน กูจะต้องเข้มแข็งมากยิ่งขึ้น
เพื่อที่จะได้เผชิญกับสิ่งต่างๆมากมายที่กำลังจะเกิดขึ้นในชิวิต
ไม่ว่าจะทั้งดี หรือไม่ดี....กูจะต้องพร้อม

Move on…Even if I have NO ONE!!

ปล1. หลังๆมานี้ มีแต่บทความเครียดๆ อืมม์...ก็ 23 แล้วนิเนอะ เราจะโต๊ เราจะโต 555+
ปล2. อัด มึงพูดถูก ไม่มีใครเข้าใจเราเท่าตัวเราเอง ขอบคุณที่ทำให้กูรู้จักการเขียนบล็อก ที่ๆเรียบเรียงความคิดในสมองของกู โดยไม่ต้องรบกวนใคร...