หลังจากชีวิตมหาวิทยาลัย 4 ปีที่ตรากตรำเรียนกันมาอย่างยากเย็นแสนเข็ญ
แน่นอน...วันรับปริญญาก็คงเป็นวันที่ทุกคนรอคอยมานาน ไม่ใช่แค่เรา แต่บรรดาพ่อแม่พี่น้อง ปู่ย่าตายาย ญาติโกโหติกาทั้งหลายแหล่ก็ร่วมยินดีไปกับเราด้วย ดังนั้นเราในฐานะเพื่อนรัก จึงไม่สามารถพลาดงานนี้ของเพื่อนๆไปได้ โดดงาน...ลางานกันก็ยอมวะ
เริ่มต้นฤดูกาลรับปริญญาของปีนี้ด้วยมหาวิทยาลัยของช้านเอง...จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เย้ !
จินนี่ : โดยส่วนตัวแล้วเนี่ย...เออ...คิดว่ามีการเตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดีค่ะ ตากล้องหรอคะ ก็รีบเซิร์จหาจองช่วงสอบไฟนอลละค่ะ อ๋อ...ไม่อ่านแล้วค่ะ ตอนนั้นตื่นเต้ลจัด ส่วนช่างแต่งหน้า อืมม์...ตอนนั้นรู้สึกว่าจะหยุดช่วงหนึ่งไปหางานให้ได้ก่อนอะค่ะแล่วค่อยมาใช้คอมฯบริษัทเซิร์จหาช่างแต่งหน้าต่อค่ะ(หน้าด้านได้อีกมะ) ก็ถือว่ายังโชคดีอะค่ะ ที่สามารถผ่านโปรฯมาได้พร้อมทั้งได้ช่างแต่งหน้า อ่อลืมบอก ช่างแต่งหน้า 2 คนแน่ะ ตอนนั้นก็แบ่งเวลายากนิดหน่อย แต่ก็ผ่านมาได้ค่า
ก็จะขอเล่าถึงบรรยากาศในงานโดยรวมนะคะ ที่จุฬาฯจะมีการนัดมาซ้อมรับปริญญา(ชุดธรรมดา) 2 วัน เป็นการนัดคิว และซ้อมท่าทางการับอย่างคร่าวๆ ก็ลางานกันกระจาย ซ้อมครึ่งวันแต่กูลาเต็ม 555 และวันที่เค้าเรียกกันว่า”วันซ้อมใหญ่” ของจุฬาฯที่แท้แล้วคือ “วันถ่ายรูปหมู่” ของแต่ละคณะ ซึ่งจะแต่งตัวเต็มยศเหมือนวันจริงทุกประการ ยกเว้นผู้พระราชทานปริญญาบัตรไม่เสด็จฯแค่นั้นเอง บางคณะที่แค่มีถ่ายรูปคณะอย่างเดียวก็โชคดีไป ส่วนคณะไหนยังต้องโดนซ้อมอยู่ด้วยก็ซวยไป เพราะว่าเวลาถ่ายรูปจะหายไปครึ่งวัน เป็นการใช้ตากล้องไม่คุ้ม 555
คณะอักษรฯสาวสวยอย่างข้าพเจ้าก็เป็นคณะที่โชคดี เพราะวันนั้นไม่มีซ้อมใหญ่ มีแต่ถ่ายรูป ถ่ายรูปกันกระจาย ถ่ายมันทุกช็อตทุกมุม ถ่ายจนทำลายสถิติตากล้อง ปาไปเหยียบพันรูป ยิ้มกันจนหน้าเกือบแ-ก แต่ก็โชคดีไปที่มีพื้นความเป็นคนบ้ากล้องอยู่บ้างแล้ว ก็เลยไม่สะทกสะท้านเท่าไร
ทั้งวันซ้อมและวันจริงก็ผ่านไปได้ราบรื่นดีไม่มีปัญหาอะไร แต่น่าเสียดายที่วันรับจริงอากาศไม่ค่อยดี ฝนตกเกือบตลอดช่วงเช้า หน้าและผมมันเยิ้มอย่างรวดเร็ว ทั้งสองวันอาจจะวุ่นวายไปบ้าง แต่ก็(คิดว่า)ได้ถ่ายรูปครบเกือบทุกคน ถ้าใครไม่ได้ถ่ายด้วยก็อย่าเสียใจไป รอตอนปริญญาโทละกัน 555
ขอบคุณ...มาม๊า เจเจ๊ กอก๊อ สำหรับกำลังใจที่มีให้เสมอมา
ขอบคุณ...มายกรุ๊ป ที่ดูแลกันมาเสมอตั้งแต่เรียนยันจบ ถึงจะไม่ได้เรียนที่เดียวกัน แต่พวกเรายังสนิทสนมเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
ขอบคุณ...อาจาร์ยจ๋า พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆซียูแบนด์ ที่เป็นส่วนเติมเต็มให้ชีวิตจุฬาฯมีคุณค่าและมีสีสันมากยิ่งขึ้น
ขอบคุณ...เพื่อนที่จุฬาฯ ที่ร่วมตรากตรำเรียนกันมา และมีความทรงจำดีดีให้ตลอด 4 ปี
ขอบคุณ...เพื่อนที่พระแม่มารี และนตอน.ที่ยังไม่ลืมกัน
และสุดท้าย...ขอบคุณ...พี่ฮัท ตากล้องสุดอึดที่ร่วมติดสอยห้อยตามตลอดทั้ง 2 วัน โดยไม่บ่นเลยแม้แต่คำเดียว
ขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงานในวันนั้น ถึงจะโดนและไม่โดนบังคับมาก็เหอะ ขอบคุณจริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น