วันจันทร์ที่ 1 ธันวาคม 2551 เวลาประมาณ 1 ทุ่มเศษ
ระหว่างที่เดินเล่นรอเพื่อนอยู่ สุดที่รัก(มาม๊า)ก็โทรเข้ามา เพื่อบอกว่า"จินนี่อยู่ไหน...ดูพระจันทร์ยิ้มสิ"
ทันทีที่เงยหน้ามองขึ้นบนท้องฟ้า เห็นพระจันทร์ยิ้มแฉ่ง แต่ตัวเองกลับรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที
ก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ก็ขอบคุณมาม๊านะที่โทรมาบอก
พอทุกคนเห็นพระจันทร์ยิ้มแล้ว ก็จะทำสิ่งต่อไปนี้ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง 1.ถ่ายรูป 2.โทรบอกคนอื่น
กูก็อยากทำข้อ1. เหมือนคนอื่นน่ะแหละ แต่ด้วยความไฮเทคโนโลยี(เหลือเกิน)ของมือถือ ก็ได้แต่มองเก็บไว้
พอทำข้อ1.ไม่ได้ จะมาทำข้อ2. ก็ไม่รู้ว่าจะโทรหาใครดี (เพราะม๊าดันตัดหน้าโทรมาบอกก่อนแล้วไง)
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมีคนที่อยากโทรบอกเยอะมากจนเลือกไม่ถูก หรือไม่มีใครให้โทรบอกดี
ไอตอนที่จะกดโทรหาบรรดาเพื่อนสนิท มันก็ฉุกคิดได้ทันทีว่าก็คงมีคนที่โทรบอกมันแล้ว
ก็เลยเปลี่ยนใจ พอคิดจะโทรหาคนอื่นอีก...ก็ไม่มีใครแล้ว
เพราะคนที่อยากโทรบอกจริงๆ กลับไม่สามารถโทรได้
คืนนั้น...อิจฉาพระจันทร์จริงๆที่ยังยิ้มออก
รถติดมาก เพื่อนที่นัดไว้ก็มาไม่ได้แล้ว
จากที่ยิ้มไม่ออกอยู่แล้ว ก็เกือบอยากจะร้อง
แต่ก็อยากขอบคุณทุกคนที่โทรมาหาในวันนั้น ยังพอทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง
โดยเฉพาะเพื่อนห่างๆคนหนึ่งที่โทรมาได้จังหวะพอดี ก็เลยไม่ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว(อีกครั้ง)
ยังไงก็นับว่าไปแล้วไม่เสียเที่ยวสักเท่าไรวะ
พอได้เจอเพื่อน...ก็เลยพอยิ้มออกบ้าง
เฮ้อ...กูไม่เข้มแข็งอย่างพระจันทร์นี่หว่า ที่มีดวงเดียวก็ยิ้มอยู่ได้
เมื่อไรจะถึงวันที่ตัวเองยิ้มและมีความสุขได้ด้วยตัวเอง โดยที่ไม่ต้องพึ่งคนอื่นบ้าง(วะ)
แต่ยังไงก็จะรอจนกว่าจะถึงวันที่ตัวเองยิ้มออก(จริงๆ)อีกครั้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น