"ความรักทำให้คนฉลาดกลายเป็นคนโง่ได้อย่างไม่น่าเชื่อ"
รู้ยังงี้แล้ว...ยังริคิดจะรักกันอีกมั้ย?
มีสิ...แน่นอน (แต่ไม่ใช่กู)
สิ่งที่มาคู่กันเวลามีความรัก ก็คือความเจ็บปวด
อย่างที่เค้าพูดกันว่า "ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์"
ยังไง้ยังไง สุขกับทุกข์มันก็เป็นของคู่กัน เหมือนช้อนกะส้อมนั่นแหละ
มีความรักแล้วกลายเป็นคนโง่ได้ยังไง
มันก็เริ่มโง่ตั้งแต่ที่คิดจะรัก แล้วไม่เตรียมใจว่าจะต้องมีทุกข์นั่นแหละ
พอทุกข์แล้ว ก็ตัวใครตัวมันแล้วล่ะว่าจะรับมือกับมันได้มากน้อยแค่ไหน
เพราะความทุกข์จากความรักสามารถทำให้คนเรา(โง่)จะทำอะไรได้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือแย่ก็ตาม
เคยได้เห็นและได้ยินเกี่ยวกับเรื่องอย่างนี้มามาก
คนไหนรักกันแล้วดี มันก็ดีไป แต่ไอที่ไม่ดีนี่สิ ก็ซวยหน่อย
พอแย่เข้ามากๆ บางครั้งก็กลายเป็นเรื่องน่าเศร้าก็เยอะ
กูทั้งเคยซวยและโง่มาก่อน แต่ก็ไม่ได้กลายเป็นเรื่องน่าเศร้าจนไม่ได้มานั่งพิมพ์อยู่นี่หรอก
ความรักเป็นสิ่งที่ดี...เชื่อว่าอย่างนั้น
มีความรักแบบดีๆ มีความสุขแบบพองาม หัวใจมันก็ชุ่มฉ่ำดี
แต่เมื่อใดที่เผลอมีความสุขมากจนเกินพอดี จนลืมความจริงไป
ไอรักนั่นแหละที่จะย้อนกลับมาทำร้ายหัวใจเราเอง...ถ้ารักไม่เป็น
วงจรความรัก ก็เป็นอีกปัญหาโลกแตก เหมือนไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน ยังไงยังงั้นเลย
รู้ว่ารักแล้วต้องทุกข์แน่ๆ แต่ทุกคนก็เหมือนจะยอมจำนนต่อความรักอย่างเสียไม่ได้
เหมือนคนติดยา เสพทั้งๆที่รู้ว่าไม่ดีต่อร่างกาย...แต่ก็ยังจะเสพ
แต่คนมีแฟน รักทั้งๆที่รู้ว่าอาจไม่ดีต่อหัวใจ...แต่ก็ยังจะรัก
แต่ไม่ว่าจะยังไง เรื่องความรักมันไม่เข้าใครออกใคร
อยู่ที่ว่าจะรับมือกับมันตอนที่มีความรักอย่างไรนี่สิ สำคัญกว่า
แต่จะมีใครสักกี่คนที่ทำได้อย่างนั้นจริงๆ
กูนี่แหละทำไม่ได้
ตอนนี้ก็ฉลาดขึ้นแล้ว และก็ไม่อยากกลับไปเป็นคนโง่อีก
แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ...ก็อาจจะยอมกลับมาเป็นคนโง่เหมือนกับที่ใครหลายคนเป็นอยู่ก็ได้
เอาวะ...โง่เพราะความรัก มันก็ดูเท่ไปอีกแบบดีเนอะ...
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น